WEFA Uluslararası İnsani Yardım Organizasyonu olarak, çalışma yaptığımız ülkelere senenin belli periyotlarında ziyaretler gerçekleştiriyoruz. Program kapsamında katarakt ameliyatları, su kuyusu açılışları ve adak, akika kurban kesimleri yaparken, yetimlerimizin harçlıklarını da elden teslim ediyor, aileleri ile beraber yemek programı organize ediyoruz. Ülkede bulunduğumuz zaman zarfında bölge halkının ihtiyaçlarını yerinde tespit ederek yeni projeler de geliştiriyoruz.
Bu senenin şubat ayında Tanzanya’ya yaptığımız ziyaretimizde bize eşlik eden Rabia Sefi’nin izlenimlerini sizlerle paylaşmak istiyoruz:
“Bunca yıllık ömrümün en güzel, en anlamlı, en sevinçli ve en duygusal günlerini kara tenli, kara bahtlı, güler yüzlü insanların olduğu Zanzibar’da yaşadım. Bu benim ilk Afrika ziyaretimdi. Kısaydı ama; bu bir hafta bana çok şey öğretti.
Öğrendim… Ufacık şeylerle dahi mutlu olunabileceğini, saadetin varlıkta değil de hamd ve şükür de gizlendiğini. Tevekkülün ne büyük bir huzur nimeti olduğunu. Büyük bir yokluk içerisinde dahi Allah’a şükürle ve ibadetle yakalamışlardı huzuru.
Suyun büyük bir nimet olduğunu bilirim ama; günde kaç defa aklıma gelir ‘Böyle büyük bir nimeti sınırsızca kullanıyorum. Şükürler olsun Rabbim sana.’ demek? Onu hoyratça kullanırken kaç defa düşündüm bir yudum su için kilometrelerce gidildiğini? Biriken yağmur sularında, denizde abdest alırlarken onlar; ya ben, ne kadar zorluk çektim ki abdest alırken?
Gördüğüm iki medresenin kapısı, penceresi açık. Çatısı az da olsa yağmurdan koruyor, tam kapalı değil. İçinde ne sıra ne halı var. Yerler toprak. Ne tahta ne de rahle var. Kırık dökük tuğlalardan yapılmış dört duvardan oluşan medreselerde alıyorlar dinî eğitim ve hafızlık eğitimlerini. Okumak için kilometrelerce yolu arabayla değil yürüyerek geçiyorlar ve bizlerin yaptırdığı, Türkiye devletinin yaptırdığı okullarda öğreniyorlar matematiği, tarihi, coğrafyayı… Okumak istiyor çocuklar. Bize düşen ise onlara yardım etmek. Yardım etmek, el uzatmak, yol göstermek mağduriyet içindeki yetime ve annesine.
Biz de yetimler için düşmüştük yollara. Yetim okulunun açılışında heyecanla, sevinçle, dansları ve şarkılarıyla karşıladı bizi yetimlerimiz. Bazı yetimlerimizi evlerinde ziyaret ettik. Her gittiğimiz yerde ‘Var mı bir isteğiniz?’ diye sorduk. ‘Hamd’ dolu cevaplar aldık.
Çocuklara şeker dağıtırken şekerini alan gidiyor ve ikinci şekeri vermek istediğimizde ya şeker almayanı gösteriyor ya da alıp şeker almayan arkadaşına veriyor. Ne güzel kardeş onlar.
Paylaşmak, kardeş olmak, vermek, Allah rızası için koşturmak…. Ne güzel duygu; faydalı olmak…
Bugün bayram mıydı onlara ki süslenip gelmiş yetim çocuklarımız anneleri ile birlikte salona? 300 yetim ve anneleri salonda sessizce saatlerce bekliyor. Ses yok, tartışma yok “hakuta makata” sıkıntı yok, stres yok. 300 yetime kıyafet hediye ettik o gün. Huzur içinde ve duygu dolu, bazen gözyaşları içinde. Birinin elbisesini giydirmek istedim diğerleri de girdi sıraya. O kadar tatlı bakışları var ki doyamazsınız bakmaya, kıyamazsınız ‘yok’ demeye.
Adak-akika kurbanları kesildi, etler dağıtıldı. Yemekler pişirildi, yenildi hep birlikte. Şahit olduk bir yetim annesinin mahçup ve üzgün bir şekilde yemeğin etlerini çantasına koyuşuna…
Bir sokak düşünün… Evlerde suyun akmadığı, insanların eğitime ağırlık verdiği. Bir sokak düşünün… Her yeri süslenmiş, neşeli çocuklar etrafta koşturuyor, defler çalıyor, kendi söyledikleri müzik eşliğinde çocuklar dans ediyor; gülümseyerek, sevinç çığlıkları ile karşılıyorlar sizi. Siz ‘Nereye geldim ben?’ dercesine şaşkın hâlde etrafa bakınıyorsunuz. Şahit oluyorsunuz; bir kuyudan suyun çıkmasını insanların dualarla karşılamasına. Bir tarafta kurbanlar kesiliyor, insanlar mutlu, heyecanlı. Bir sokak düşünün… Sevinçler dorukta. Bayram desen bayram değil, düğün desen düğün değil. Herkes sevinçli, herkes mutlu. Bu durumda siz olsanız göz yaşınızı tutabilir miydiniz? Ben tutamadım sevinç gözyaşları döktüm. Sahi en son ne zaman sevinç gözyaşları dökmüştüm? Sevinçten hiç ağlamış mıydım? Kıskanma duygusunu en dorukta yaşadım o gün. ‘İnsan böyle bir durumda kıskanır mıydı?’ şaştım kendime. Evet kıskandım. O su kuyusunu yaptıran Kaya ailesini. Bir bilseler ne kadar çok hayra ve sevince vesile olduklarını… O su kuyusu o mahallenin su ihtiyacını karşılayacak. O su kuyusu orada bir medrese yapılmasına da vesile oldu. Bununla birlikte bağışçıların adak, akika kurbanlarının kesilmesi de orada oldu. Ne bereketli bir kuyu.
Anlatacak çok şey var ama son cümlemi dua ile tamamlamak istiyorum. İyiliğe dokunan insan olmak olsun nasibim.’”
