Gönüllü İzlenimleri
Gördüklerimiz, okuduklarımız bize başka bir pencere açar. Tanık olduğumuz farklı hayatlar, (olayları) kendi yaşadıklarımızla özdeşleştirmemize neden olur ve eşduyum seviyemizi de arttırır.
Bugün de, WEFA’nın Afyonkarahisar’da gerçekleştirdiği yardım çalışmalarına katılan gönüllümüze mikrofon uzattık. Gönüllümüz, güne ve bu çalışmaya dair izlenimlerini aktardı.
“Mutluluk ve hüznü bir arada yaşadım. Bir yanım çocukların mutluluğuna vesile olduğum için heyecanlı, bir yanım ise sahip olduğum şeylere yeteri kadar şükredemediğim için hüzünlüydü.”
diyor Afyonkarahisar’daki kış yardımlarına katılan WEFA Gönüllüsü Şevval Hanım. Dağıtımlar esnasında yaşadıklarını şu sözlerle paylaşıyor bizimle:
“İlk defa bir organizasyonla yardım çalışmasına katıldım. Tarifsiz duygular yaşıyordum. Çocukları mutlu edecek olmanın heyecanı vardı içimde. Dağıtımların olacağı bölgeye geldiğimizde heyecanım daha da artmıştı. Evleri ziyaret edecek, ihtiyaç sahibi ailelere zekât dağıtacaktık. Çocuklara da kışlık kıyafet hediye edecektik.”
“Çocuklar Soğuktan Titriyordu.”
WEFA Gönüllüsü Şevval Hanım bir ev ziyaretinde yaşadıklarını şöyle aktarıyor bizlere.
“Bir aileyi ziyaret ettik. Hava çok soğuktu. Çocukların üstünde incecik kıyafetler vardı. Ayaklarında çorapları yoktu. Soğuktan titremeleri gözümün önünden hâlâ gitmiyor. O masum yavrucakları öyle görmek yüreğimi sızlattı. Yardım paketlerimizden çıkardığımız kışlık montları ve botları her bir yavrumuza tek tek giydirdik. O an çocukların yüzlerindeki gülümseme, yaşadıkları heyecan hep aklımda.”
WEFA Gönüllüsü Şevval Hanım bir diğer ev ziyaretinde yaşadıklarını ise şu sözlerle aktarıyor bize.
“2 çocuklu bir aileyi ziyaret ettik. Anne kanser hastası. Baba evi terk etmiş. Anne 2 çocuğuyla kalakalmış ortada öylece. Yaşananlar yüzünden çocukların psikolojisi bozulmuş. Çocuklar odadan dahi dışarı çıkmıyorlarmış. Çok üzücü bir durum.”
Her Kapının Ardında Yürek Burkan Hikâye
Her gittikleri evde yürek burkan hayat hikâyeleri duyduğunu belirten Şevval Hanım, dağıtımlar bitip evine, Almanya’ya geri döndüğünde de Afyonkarahisar’da yaşadıklarını unutamadığını söylüyor. Öyle ki üzüntüden uyuyamadığını ve 3 gün boyunca baş ağrısı çektiğini aktarıyor bizlere.
“Çocukların buruk sevinci gözlerimin önünden gitmiyor. Soğuktan titreyen o masum yavrucakların bakışları içime işledi âdeta. Daha nice çocuklar var bu durumda olan, biliyorum. Yaşadığım sürece çocuklara, ihtiyaç sahibi ailelere yardım etmek için gayret göstereceğim. Ve daha çok şükredeceğim sahip olduğum her şeye.”
“Paylaşmayı Unutmuşuz.”
“Bizler kendi dünyamıza öyle dalmışız ki paylaşmayı unutmuşuz aslında. İnanıyorum ki bizler yardımlaşma ruhunu taze tuttukça dünya daha da güzelleşecek. Herkes elinden geldiğinde yardım faaliyetlerinde gönüllü görev yapabilir. İnan birini mutlu etmenin verdiği huzur başka hiçbir şeyde yok.”
