WEFA’nın Moğolistan’daki yetimhanesinde kalan Hulan daha 13 yaşında. Hulan’ın annesi uzun zamandır başkentte kanser tedavisi görüyor. Yaşadıkları bölge başkente otobüsle üç gün uzaklıkta olduğu için Hulan annesini 3 yıl boyunca hiç görememiş. Ta ki yetimhanedeki hocaları onu geçtiğimiz yıl başkente; annesini ziyarete götürene kadar.
Evin en büyük kızı olan Hulan 8. sınıf öğrencisi. İleride doktor olmak istiyor. Başta kendi annesi olmak üzere tüm hastalara yardım etmek, onları iyileştirmek onun en büyük hayali. İki yıldır WEFA’nın Moğolistan’daki yetimhanesinde kalan Hulan’ın WEFA ile hayatında güzel değişiklikler olmuş. Şiiri ve kitap okumayı çok seven Hulan, istediği kitabı artık rahatlıkla satın alabildiğini büyük bir sevinçle anlatıyor.
Küçücük omuzlarında büyük sorumluluk hisseden Hulan, “Babam varken çok mutluyduk. Babam her yıl benim doğum günlerimi kutlardı. Babamla hep güzel vakitlerimiz oldu. Birlikte yemekler yapıyorduk. Ama şimdi babam yok. Evin en büyüğü benim. O yüzden babamın hayattayken yaptığı işleri artık ben yapacağım. Anneme ve kardeşlerime iyi bakacağım.” diyor.
Hulan kendisi gibi yetim olan çocuklara bir de mesaj gönderiyor: “Bizim gibi çocuklar! Büyüyünce güzel insan olun ve hep insanları mutlu edin. Bana yardım eden insanlar için ben de hep iyi insan olacağım. Onlar çok iyi insanlarmış ki bana yardım edip beni mutlu ediyorlar.”
Yazan: Ayşegül Bunsuz
